Πουλιά στον παράδεισο: βιογεωγραφία στις υποτροπικές περιοχές

Ο Sam Ross είναι διδάκτορας στην ερευνητική ομάδα του Ian Donohue στο Τμήμα Ζωολογίας του Trinity College του Δουβλίνου. Η έρευνά του επικεντρώνεται στις επιπτώσεις της παγκόσμιας αλλαγής στην οικολογική σταθερότητα.

Η σχέση είδους-περιοχής θεωρείται ένας από τους μόνους «κανόνες» στην οικολογία. Έχουμε παρατηρήσει περισσότερα είδη σε μεγαλύτερα «νησιά» (είτε είναι αληθινά νησιά είτε απλώς κάποιο ενδιαίτημα ενδιαιτημάτων) σε μελέτες διαφορετικών φυτών και ζώων σε όλο τον κόσμο. Πότε MacArthur and Wilson (1967) πρότειναν αυτό το μοτίβο και τις πρωτοποριακές βιογεωγραφικές αρχές που το στηρίζουν, αναγνώρισαν ότι έλειπε ένα κομμάτι του παζλ: η ταυτότητα του είδους.

Οι βιογεωγράφοι αναγνώρισαν έκτοτε ότι τα είδη δεν κατανέμονται τυχαία σε όλο τον κόσμο. Τώρα πιστεύουμε ότι υπάρχουν οικολογικοί παράγοντες που προβλέπουν πού εμφανίζονται τα είδη. Για παράδειγμα, τα αρπακτικά μπορούν να ζουν μόνο σε ενδιαιτήματα όπου τα θηράματά τους είναι αρκετά άφθονα, διαφορετικά θα λιμοκτονήσουν. Αυτό οδήγησε τον Dominique Gravel και τους συναδέλφους του να προβλέψουν ότι τα μεγαλύτερα νησιά θα πρέπει να έχουν πιο σύνθετους τροφικούς ιστούς, καθώς τα μικρότερα νησιά υποστηρίζουν λιγότερα είδη θηραμάτων και έτσι μπορούν με τη σειρά τους να υποστηρίξουν λιγότερα, εάν υπάρχουν, αρπακτικά (Χαλίκι et al. 2011). Στη συνέχεια πρότειναν ότι τα αρπακτικά πρέπει να επηρεάζονται περισσότερο από το μέγεθος του νησιού παρά από το θήραμά τους, δημιουργώντας πιο απότομες σχέσεις ειδών-περιοχής για υψηλότερα τροφικά επίπεδα. Ονόμασαν αυτή την ιδέα «τροφική θεωρία της βιογεωγραφίας των νησιών» και αποφασίσαμε να τη δοκιμάσουμε εμπειρικά χρησιμοποιώντας λίστες ελέγχου με παρατηρήσεις πουλιών στο αρχιπέλαγος Ryūkyū που εκτείνεται από τη νότια ηπειρωτική Ιαπωνία μέχρι την Ταϊβάν.